بازار مواد قابل بازیافت
بازار نهادی است که در آن عوامل قیمت گذاری حاکم بر فعالیت ها بوده و به عنوان یک رابط بین خریداران و فروشندگان یک کالای خاص انجام وظیفه می کند. در بحث بازار مواد قابل بازیافت، زیر ساخت های بازار شامل دو سطح بازارهای واسطه و بازارهای انتهای مصرف می شوند.
بازارهای واسطه:
بازارهای واسطه (صنایع مواد دست دوم ) به عنوان یک رابط مهم بین تأمین کنندگان مواد جمع آوری شده و تقاضای تولیدکنندگانی که بازارهای انتهای مصرف را تشکیل می دهند، عمل می کنند. افراد شاغل در بخش بازارهای واسطه عمومآ شامل جمع آوری کنندگان، پردازش کنندگان، دلال ها و تبدیل کنندگان می باشند. تعریف دقیق این اصطلاحات بسته به نوع ماده قابل بازیافت و مطابق عملکرد ویژه، تغییر می کند.این عملکردها عبارتند از :
- تأمین مواد قابل بازیافت از طریق خریدن یا اوراق کردن
- جداسازی و طبقه بندی مواد تطابق با درجه های استاندارد مواد خام
- پردازش مواد و تبدیل آنها به اشکال فیزیکی (عدل بندی، خردکردن، پرس کردن) و فروش محصولات حاصله.
دلالان اگر چه اغلب با پردازش یا مدیریت مواد سر و کار ندارند ولی خدمات مهمی را برای تولیدکنندگان و مصرف کنندگان مواد قابل بازیافت بواسطه اشراف بر اوضاع عرضه و تقاضا و استفاده از این آگاهی در ایجاد خرید و فروش، ارائه می کنند. بسیاری از جوامع بزرگ، ترجیح می دهند تمام یا بخشی از این فعالیت ها که در مراکز بازیافت یا تأسیسات بازیابی مواد (MRF) که بوسیله بخش دولتی یاخصوصی اداره می شوند، انجام گردد. تخمین ها نشان می دهدکه تقریباً 900 واحد پردازش از این دست در ایالت متحده وجود داشته است.
عرضه و تقاضای مواد قابل بازیافت:
همانند بسیاری از کالاها،عرضه مواد قابل بازیافت و تقاضا برای آن اغلب به صورت به صورت سیکلی و گردشی در طی زمان می باشد. بعضی اوقات تقاضا از عرضه و گاهاً، عرضه از تقاضا پیشی می گیرد. این چرخه ها در قیمت گذاری تأثیر می گذارند. به عنوان مثال، عرضه قوطی آلمینیومی در خلال ماه های تابستان زمانیکه مصرف نوشیدنی ( و عرضه قوطی های آلومینیومی ) بالاست، بیشتر می باشد که این منجر به کاهش قیمت این قوطی ها در آن زمان خواهد شد.
فعالیت های دولتی در اصلاح عرضه و تقاضای مواد قابل بازیافت، منجر به عدم تعادل های جدی در بازار خواهد شد. این اتفاق زمانی رخ می دهدکه دولت های ایالتی با وضع قوانین بازیافتی، جمع آوری مواد قابل بازیافت را الزامی نمایند حال آنکه میزان تقاضای تولیدکنندگان مربوطه یا تکنولوژی آنها قادر به جوابگویی به این تغییرات نیست. بازارهای شیشه و کاغذ و پلاستیک در زمره موادی هستند که بیشترین تأثیر را از تصویب قوانین متحمل می شوند.
بازارهای انتهای مصرف:
تولیدکنندگان در استفاده از مواد قابل بازیافت به جای مواد خام و بکر، هم انگیزه های اقتصادی و هم انگیزه های زیست محیطی دارند. یکی از دلایل اصلی در عدم استفاده از مواد قابل بازیافت توسط برخی از تولیدکنندگان از این حقیقت ناشی می شود که بسیاری از تولیدکنندگان، سرمایه گذاری های عظیمی در خرید ماشین آلات و تجهیزاتی که از مواد خام بکر استفاده می کنند، کرده اند و اغلب نیز مالک منابع این مواد خام هستند و یا قرار دادهای دراز مدت برای تضمین عرضه کافی دارند. فناوری ها و رویکردهای باز تولید به طور قابل توجهی متناسب بانوع ماده قابل بازیافت، تغییر می کنند.